Παρασκευούλα ζάχαρη, παρασκευούλα μέλι και μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα με λίγα σύννεφα να καλοσωρίζουν το Μάρτη, αλλά χωρίς σύννεφα μεσ’ την καρδιά μου.
Καλό μήνα σε όλους!
edited 2/3/2013, ώρα 12.00 τα μεσάνυχτα:
Όταν εσυ γράφεις, κάνεις σχέδια, νιώθεις, σκέφτεσαι, δεν θα έλεγα πως ο Θεός γελάει (όπως έλεγε ο Λένον), αλλά σίγουρα πως κάνει τα δικά του…
Έγραφα πιο πάνω «όμορφη μέρα» και ευχόμουν καλό μήνα σε όλους, και συ μια ώρα πριν αποφάσιζες να «φύγεις» οριστικά…
Δεν το περίμενα τόσο νωρίς.
Δεν ξέρω τι νιώθω ακριβώς, δεν με άφησες ποτέ να το καταλάβω. Έκλεισες την πόρτα σου στην αγάπη οριστικά. Αρνήθηκες κόσμο. Ίσως και να είχες δίκιο, ίσως και πάλι όχι. Κάποτε σου κρατούσα κακία γιατί πλήγωσες βαθιά τον άνθρωπο που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου, πριν δυο βδομάδες που ζήτησες να μας δεις, ένιωσα πως θα μπορούσα να σε αγαπήσω, αν μου είχες δώσει την ευκαρία, αν ο ίδιος πρώτα είχες αγαπήσει τον εαυτό σου…
Νομίζω πως ήθελες να φύγεις. Είχες ανάγκη να τους δεις, μετά από 20 και βάλε χρόνια σου είχαν λείψει αφόρητα, και αφού δεν είχες πια το περιθώριο εδώ, είπες να πας μαζί τους εκεί. Πόσα χρόνια να ζήσει λουλούδι που του κοψαν τις ρίζες του;;
Είναι αστείο πρως δυο αναρτήσεις πριν μιλούσα για αγγέλους…
Σαν δεις τον Αγγελό μου εκεί ψηλά, δως της δυο μεγάλα φιλιά. Ένα μεγάλο από μένα, και ένα τρυφερό, ειλικρινές από εσένα. Το περίμενε χρόνια τώρα. Ξέρω πως το περίμενες και συ. Είστε και οι 3 μαζί τώρα. Και είμαι σίγουρη πως θα τα βρείτε…Σε φιλώ και σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά, όμορφη μέρα διάλεξες για να τους συναντήσεις, πρώτη του μήνα, μια νέα αρχή για σένα και για εκείνους, ποτέ δεν είναι αργά, ακόμα και όταν αργά είναι…
ονειρα παραμυθιου 
Δεν ξέρω τι να σου πω…
Πριν λίγες ημέρες έχασα τον παππού μου και με το που το διάβασα ξαναέβαλα τα κλάματα.
Ξέρω πόσο πολύ πονάει να χάνεις κάποιον που αγαπάς και δεν νομίζω ότι αυτός ο πόνος φεύγει με το χρόνο , απλά πιστεύω πως μαθαίνεις να ζεις με αυτόν.
Δεν θα σου πω να ξεχάσεις , όπως πολλοί λένε , γιατί πάντα θα θυμάσαι και πρέπει να θυμάσαι. Γιατί όσο θυμάσαι αυτούς που αγαπάς ποτέ δεν φεύγουν ουσιαστικά από κοντά σου.
Καλό ταξίδι εύχομαι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τρυφερό μου Μελιτάκι, την είχα δει την ανάρτησή σου πριν κάνω edit σε τούτο το κείμενο. Σκεφτόμουν μάλιστα τι παιχνίδια συγχρονισμού μας παίζει μερικές φορές η ίδι η ζωή…Λυπάμαι πολύ για τον παππού σου, κοριτσι μου και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δυο χρόνια πριν έχασα από τη ζωή μου τον σημαντικότερο για μένα άνθρωπο, αυτόν που με μεγάλωσε, που ήταν πάντα εκεί για μένα, την γιαγιά μου, τον Αγγελό μου, που αναφέρω παραπάνω. Ενώ με τη μητέρα μου το περιμέναμε καιρό πως θα «φύγει», όταν πια αυτό έγινε, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, ή καλύτερα νόμισα πως με ακρωτηρίασαν.
Δεν είχα ξανανιώσει έτσι, ήταν ένα συναίσθημα απίστευτο, σκληρό και βουβό. Ένα κομμάτι από το σώμα μου έλειπε, καθώς ένα κομμάτι της ψυχής μου που έδινε αγάπη σε κάποιον καθημερινά, έπρεπε να σιγήσει… Πού θα πήγαινε αυτό το κομμάτι της αγάπης τώρα;Στον ένα χρόνο πάνω ήταν το δυσκολότερο για μένα, τότε πια το συνειδητοποιείς οριστικά…Σήμερα, δυο χρόνια μετά, το έχω στην άκρη του μυαλού μου καθημερινά, πονάει όμως λιγότερο, καθώς δεν σκέφτομαι πια τόσο την απώλεια, όσο το κέρδος που είχα κοντά στον άνθρωπο τόσα χρόνια, το πως με έμαθε να αγαπάω, να θέλω να προσφέρω και τόσα άλλα…Με βόηθησε το γράψιμο, οι φίλοι, το διάβασμα (έχω αναφερθεί και στο παραμύθι της Λαμπρέλλη Το κορίτσι που πενθούσε, ρίξε μια ματιά…)
Η διαφορά με τη πρόσφατη απώλεια, είναι ότι αυτός ο άνθρωπος αρνήθηκε για χρόνια την οικογένειά του και την αγάπη γύρω του, βυθιζόμενος σε συμπλέγματα, ανασφάλειες και μεγάλες μικρότητες. Αρνήθηκε τους γονείς του. Δεν επισκεπτόταν για τα τελευταία εικοσι πέντε χρόνια τη μητέρα του, που σπάραζε στην απουσία του. Ακόμα και όταν εκείνη ήταν άρρωστη. Και, μήνες μετά το θανατό της, αρρώστησε με την παλιαρρώστια, σε τέτοιο βαθμό, που μέσα σε έναμιση μόλις χρόνο έφυγε από τη ζωή. Η εκτίμησή μου είναι, καθώς παρέμενε πικραμένος μέχρι το τέλος της ζωή του από τους γονείς του, ότι το μυαλό του και ο εγωισμός του του έλεγε ότι εκείνος έχει δίκιο, όμως η καρδιά του του έλεγε το αντίθετο, πως πλήγωσε τους ανθρώπους που είχε γύρω του, για δεκαετίες ολόκληρες, χωρίς σημαντική αφορμή, μόνο την ανασφάλεια και τον εγωισμό και πως όταν πληγώνεις τη ρίζα σου και κλείνεις την πόρτα σου στην αγάπη, τελικά κλείνεις την πόρτα σου στον ίδιο σου τον εαυτό…Και όταν πια κάποιος δεν είναι κοντά σου στην ζωή, τότε, μετά από δεκαετίες ολόκληρες, είναι πραγματικά αργά για να τα βρείτε…Οπότε αποφάσισες να τους επισκεφτείς Αλλού, μια ώρα αρχύτερα…Αλλά ας μη γινόμαστε κριτές, ίσως και να μην είναι έτσι, ίσως και να ήταν θέμα τύχης, κακής υγείας και οτιδήποτε άλλο… 😦
Όπως και να έχει, σε αυτή την απώλεια δεν πόνεσα τόσο για το ότι έχασα τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά λυπήθηκα για τις επιλογές του, λυπήθηκα τη μοναξιά του, στεναχωρήθηκα ξανά ενθυμούμενη τη γιαγιά μου που έφυγε με τον καημό του, και τελικά απόρησα για τα χάσματα που δημιουργούνται πολλές φορές χωρίς ουσιαστικό λόγο ανάμεσα στους ανθρώπους και τους στερούν το πιο πολύτιμο μετά τη ζωή, ή καλύτερα ταυτόχρονα με αυτήν. Την Αγάπη…Υπομονή στην απώλειά σου Μελιτάκι μου, και να σκέφτεσαι πως ένα κομμάτι του πια είσαι σήμερα, οφείλεται και στον αγαπημένο σου παππού…Τα φιλιά μου και μια μεγάλη αγκαλίτσα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όπως και εσύ, όπως και η Μελίτα, όπως και πολλοί αυτές τις μέρες, πενθούμε…κι εγώ πενθώ, τον αγαπημένο μου πρώτο ξάδελφο που έφυγε προχθές, 38 χρονών αφήνοντας τρία παιδιά…και από την άλλη μεριά η φύση ξαναγεννιέται και η ζωή συνεχίζεται… γιατί ο θάνατος και η ζωή είναι ένα…
Καλή δύναμη, καλή μας δύναμη…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλό μήνα μαγισσούλα μου και από δω. Λυπάμαι απίστευτα για την απώλειά σου. Τι να πω δεν ξέρω, ο ξάδελφός σου είναι μερικά χρόνια μόλις μεγαλύτερός μου…Καλό κουράγιο στη σύζυγό του και στα παιδιά του, εύχομαι, θα χρειαστούν όλη την στήριξη που μπορείτε να τους προσφέρετε…
Πόσο δίκιο έχεις, Ζωή και θάνατος ανήκουν στον ίδιο κύκλο, ένα σχήμα που δεν εχει απολήξεις, είναι ένα και το αυτό. Δεν ξέρουμε που ήμασταν πριν έρθουμε σε τούτο τον κόσμο, δεν ξέρουμε που θα πάμε όταν φύγουμε από αυτόν. Η Ζωή όμως είναι ένα δώρο, το ίδιο και η Αγάπη και πρέπει να τα τιμούμε και τα δυο καθημερινά με όλες μας τις δυνάμεις…Και τα δυο χρειάζονται φροντίδα και κόπο, και κανείς δεν είπε ότι θα είναι έυκολο, όμως αξίζει…
Εύχομαι και για τι τρεις μας και για όλον τον κόσμο, μόνο ευχάριστα από δω και πέρα…Σε φιλώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ καλή μου φίλη!
ΑΦιλιά! (Α=Αληθινά) …αντιπαθώ τις τυπικότητες!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ξέχασα να ευχηθώ καλό μήνα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!