Δεν είναι πουλιά,οϊμέέέ…

Μάι.10

τα παιδιά μας



ΟΛΜΕ ή ΟϊΜΕΕΕ;;;

HUNTER

Το πρωτότυπο της δεύτερης εικόνας ανήκει στο σκιτσογράφο Βαγγέλη Παυλίδη.

 

6 thoughts on “Δεν είναι πουλιά,οϊμέέέ…”

  2. Έτσι είναι μαγισσούλα μου! Κι επειδή πολλοί μιλάνε για κάτι φυσικό και συγκρίνουν με την μετανάστευση στις παλιότερες ημέρες να προσθέσω πως η διαφορά είναι ότι τώρα φεύγουν από τη χώρα -και οι ή κυρίως οι- σπουδαγμένοι και τα καλά μυαλά, όπως οι πληροφορικάριοι, οι οικονομολόγοι, οι γιατροί μας, (οι τελευταίοι όλοι για το Deutschland) οι μηχανικοί και πόσες άλλες ειδικότητες…Αδειάζει από χρήσιμο δυναμικό για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξή της η Ψαροκώσταινά μας…

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

  3. Ξέρεις τι μου θύμισαν τα σκίτσα; Το «ανέκδοτο» που κυκλοφορεί τώρα τελευταία που λέει το εξής: «Δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό .Ότι δεν έχω πάρει ακόμη πτυχίο ή ότι πήγα για καφέ και η σερβιτόρα είχε μεταπτυχιακό!»
    Η Ελλάδα «τρώει» τα παιδιά της ή καλύτερα τα διώχνει μακρυά…
    Καλό απόγευμα κοριτσάκι.

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

    • Χαχαχά, δεν το είχα υπ’όψιν μου το ανέκδοτο αυτό.
      Η Ελλάδα σίγουρα τρώει τα παιδιά της…Έβλεπα τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ που αφορούσε στο μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο της Φλώρινας, και ένας από τους σπουδαστές του τμήματος, δάσκαλος ο ίδιος στην κανονική του ζωή, αναφερόταν στη σημασία που έχει το να προτρέπουμε τα παιδιά στα σχολειά να σκέφτονται, να δημιουργούν, να γράφουν. Πόσο οι Ελλάδα μέσω της εκπαίδευσή της μέχρι σήμερα μεταφέρει μόνο στείρα γνώση και δεν αναπτύσσει την κριτική σκέψη…Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο…

      Πολλά λείπουν από τα σχολειά μας, αλλά σίγουρα ένα από τα μεγάλα προβλήματα είναι και αυτό. Μάθε δάσκαλε το παιδί να σκέφτεται μόνο του! Μην του δίνεις ψάρι, μάθε το να ψαρεύει, και σίγουρα μην του καταστρέφεις το δίχτυ, πριν καν το απλώσει στη θάλασσα της επαγγελματικής του ζωής… Πολλά φιλιά Μελιτάκι μου!

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

  5. Λιακαδίτσα μου το ξέρω ότι πονάει. Πιστεύω όμως ότι με την λιακάδα και την ξαστεριά της ψυχής σου μπορείς να διδάξεις εξίσου καλά με ένα δάσκαλο ως γονιός τα παιδιά σου πως να ψαρεύουν μεθαύριο στις ανταριασμένες θάλασσες, οπότε μην το βάζεις κάτω…
    Ακόμα και αν είναι στραβό το κλήμα, προσπάθησε εσύ να περπατάς ίσια πάνω του και να μεταλαμπαδεύεις στα παιδιά σου τις αξίες τις ζωής και το πείσμα…
    Μην ξεχνάς, εσύ η ίδια έχεις πει πως προηγούμενες γενιές έβγαλαν τόσους και τόσους αξιόλογους ανθρώπους, που σχολιά δεν τελείωσαν παρά σχολείο τους ήταν η ίδια η ζωή και βέβαια κάποιος που τους πήρε ζεστά από το χέρι…
    Τα φιλιά μου, εύχομαι τα καλύτερα στη ζωή για το/τα παιδάκι(α) σου… 🙂

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

Σχολιάστε