Τρεις χαρταετοί και ένα μουσικό «αεράκι»

Εκεί γύρω στα 20-22 είσαι γεμάτος ενέργεια. Θαρρείς πως γνωρίζεις ποιος είσαι και που ανήκεις -τα στοιχεία του χαρακτήρα που σε διακρίνουν, τις δεξιότητες, τα προτερήματά σου (το ότι σε μαθαίνεις μέρα με τη μέρα θα το ανακαλύψεις αργότερα). Θαρρείς επίσης πως ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή και με ποιον τρόπο. Κρατάς έτσι σφιχτά τα όνειρα και τις ελπίδες σου στο χέρι, ίδιους χαρταετούς, που πετούν ψηλά στο ύψος που εσύ θα δώσεις, και που εσύ ελέγχεις, ζυγιάζοντας την καλούμπα τους. Πότε τους παρέχεις προσεκτικά και δειλά ένα χαμηλό ύψος, για να δώσεις άλλες φορές περισσότερο λάσκα στο νήμα της ζωής και του ονείρου σου. Πάντα όμως με μια καλούμπα που διαφεντέψεις ολοκληρωτικά εσύ. Τουλάχιστον έτσι πιστεύεις, ή σε κάνουν να πιστεύεις στις τρυφερές ηλικίες που έχουν προηγηθεί. Και ίσως να είναι αλήθεια αυτό για την καλούμπα, αλλά βλέπεις, δεν φτάνει.

‘Εχει ο χαρταετός εκτός από νήμα και ιστίο, ζύγια, πανί ή χαρτί και είναι εξαιρετικά ευαίσθητος στις καιρικές συνθήκες. Έτσι, κάποιοι χαρταετοί μουσκεύουν από τη βροχή. ‘Αλλοι πάλι είναι αδιάβροχοι, ωστόσο παρασέρνονται από τον άνεμο – σκίζονται ή γεμίζουν τρύπες, άσε που κάποιοι πιο άτυχοι κατακεραυνώνονται και παίρνουν φωτιά όλο χάρη…

Είναι και κάποιοι τελευταίοι που σκαλώνουν στα βράχια της ακροθαλασσιάς ή στα δέντρα. Σαν δεν προσέξεις, όχι μόνο δεν θα βρουν το δρόμο τους για τα ψηλά, αλλά θα τυλιχτούν με φόβο μέσα σε γυμνά κλαδιά, ή θα κρύψουν το πρόσωπό τους ταραγμένοι, πίσω από πυκνά φυλλώματα. Μπορεί να έχουν τραυματίσει και τα ζύγια τους. Στην τελευταία περίπτωση θέλει φροντίδα και υπομονή…

Χρόνο με το χρόνο μεγαλώνεις, αλλάζεις έτσι και τους χαρταετούς που κρατάς στο χέρι-κάποιους τους έχεις χάσει, σε άλλους αλλάζεις υλικά, άλλους τους σχεδιάζεις ακόμα με μολύβι και χαρτί. Και τα χρόνια περνούν…

Και κάπου εκεί και ενώ δεν το περιμένεις αλλά το υποψιάζεσαι ή μάλλον το ελπίζεις, υπάρχουν και κάποια χαρταετοί που τους θεωρούσες χαμένους για πάντα, ήταν ωστόσο απλά κρυμμένοι για καιρό ή εύλυτα μπλεγμένοι  σε ξένες αγκαλιές. Και τσουπ, ένα αεράκι γλυκό μόνο φτάνει να τους ξεμπλέξει, να τους κάνει να φανερωθούν δειλά, άρτιοι και λίγο σκονισμένοι απλά. Μα…αυτή τη φορά στηρίζονται πραγματικά κυρίως σε σένα , να κρατήσεις την καλούμπα τους, να μην τους ξαναπετάξεις σε κείνο το φοβιστικό δάσος ή τα απόκρημνα βράχια, να μην τους πας κόντρα στον καιρό, να μην τρυπήσεις ξανά την γλυκιά τους υπόσταση με λάθος ζυγιάσματα.

Είναι κάποιες μέρες τώρα που ανακάλυψα τρεις για καμιά δεκαπενταριά χρόνια κρυμμένους χαρταετούς. Και…κάθε φορά που ματώνω με τις φυλλωσιές που καθαρίζω για να τους αντικρίσω και δυσανασχετώ, έρχεται τσουυυπ ένα αεράκι και φυσά  και αυτό τα φύλλα, και μου χαιδέυει τα μαλλιά, θυμίζοντάς μου ότι μαζί του θα μπορέσουν να ξαναπετάξουν, βοηθώντας με να δω καθαρότερα, να απομακρύνω τη σκόνη της λησμονιάς, πάνω τους και μέσα μου.

Τούτο το…μαγικό αεράκι πνοής δεν είναι άλλο από το παρακάτω τραγούδι της Μαριέττας, το οποίο και έχω λιώσει στα views στο youtube, κάθε φορά που είμαι στον υπολογιστή. Βρίσκω αυτήν την καλλιτέχνιδα εξαιρετική για την ψυχή της, την μουσική παιδεία της, την ακομπλεξάριστη φύση της και κυρίως την παραμυθένια νοσταλγικότητα που μεταφέρουν τα τραγούδια της. Το συγκεκριμένο που είναι από τον πρώτο της δίσκο δεν το ήξερα ομολογώ!!!

Την ερωτεύτηκα λοιπόν τούτη τη μελωδία και σκέφτηκα μεμιάς που θα θελα να τη χαρίσω. Σαν στη συνέχεια διάβασα και τους στίχους του τραγουδιού, συλλογίστηκα πως πρέπει να τους απομνημονεύσω -να μπορώ να τους τραγουδώ και σωστά, σαν χρειαστεί, κάθε μέρα που περνάει…

Αφιερώνω τούτο το τραγούδι στους πραγματικούς χαρταετούς της δικής σας ψυχής και εύχομαι η καλούμπα τους να έχει χιλιόμετρα μήκος και σύντροφο τον χαμογελαστό ήλιο μαζί με το σωστό – και όσο χρειάζεται κάθε φορά- αεράκι…Και πετώ τους τρεις δικούς μου νεοανακαλυφθέντες ψηλά, να γραπώσουν τα πολύτιμα αστεράκια-ευχές που αναφέρει η Μαριέττα στους στίχους της….

Hum

The night is dark, I won’t leave you
Ι’ll bring the stars, to be with you
And if it’s cold, I will fly high
The moon is so close, I can carry it

Mmmmmmm…

Just look at the sky, it is dreaming
It’s wishes are stars that are falling
Just hear the wind, it is singing
The song is like a voice, that is breaking

I won’t leave you. I won’t let you down. Mmmmm…
Please don’t cry…
I can fly! I can touch the sky… Mmmmm…

Please don’t cry… Mmmmm…

 

 

 

Οι λαγοί, οι χελώνες και κάπου ενδιάμεσα τα όνειρά μας…