Το φύλλο που δεν ήθελε να πέσει…

 

Ένα εξάμηνο πέρασε από την τελευταία μου ανάρτηση. Είχα να γράψω από την άνοιξη που μόλις ξημέρωνε και τώρα πια τελειώνει κάπου ο Σεπτέμβρης…

Όσα μεσολάβησαν πολλά. Χαρές, άγχη, θέματα υγείας που με φόβισαν, τέλος καλό όλα καλά -και σε λίγο ακόμα καλύτερα- πρώτα ο Θεός.

Και να που πριν λίγο ανοίγοντας τη σχετική σελίδα του Google και βλέποντας το όμορφο σκετσάκι με τους βράχους και τα πουλάκια για την Επίσημη Πρώτη Ημέρα του Φθινοπώρου, μου ήρθε στο μυαλό το θέμα με το οποίο θα έκανα πάλι επιστροφή στο ηλεκτρονικό Σπιτικό μου. Αυτή, που θα έσπαγε τη σιωπή που είχα και έχω τόσο καιρό μέσα μου, τους παλιότερους μήνες επιβεβλημένη κυρίως λόγω σωματικής κούρασης και θεμάτων υγείας, στη παρούσα φάση ως μεταβατική περίοδος σκέψεων, προβληματισμού, ανασυγκρότησης.

 

 

Τι λοιπόν καλύτερο, από το να γυρίσω ξανά σε μια μπλογκοσελίδα με τον τίτλο «Όνειρα Παραμυθιού» με ένα παιδικό παραμύθι! (Μην κρυβόμαστε, πάντα εκεί ανατρέχω πρώτα στα βιβλιοπωλεία, και μετά στα υπόλοιπα βιβλία.)

Και όμως, το συγκεκριμένο βιβλίο το ανακάλυψε ο καλός μου. Μοναδικό αντίτυπο, σκονισμένο, σε ένα ράφι της αυγουστιάτικης έκθεσης βιβλίου του Ξυλοκάστρου, την ώρα που εγώ έριχνα ματιές σε πιο «δημοφιλή» παιδικά βιβλία…Το εξώφυλλό του με μάγεψε! Αν και μέσα Αυγούστου, όταν το πρωτοκράτησα στα χέρια μου, τα φθινοπωρινά του χρώματα με γοήτευσαν αμέσως. Ο δε τίτλος, που μιλούσε για έναν ήρωα – ένα απλο φύλλο- που ήθελε να πάει κόντρα στο κατεστημένο, μου κίνησε αμέσως την περιέργεια.

Το παραμύθι αγοράστηκε ευθύς, καθώς ανατρέχοντας στις σελίδες του ανακάλυψα ότι είναι από αυτά τα περίεργα, σαν και αυτό που έχω γράψει εγώ, που απευθύνονται τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους, ή καλύτερα, θα επαναλάβω για μια φορά τον αγαπημένο μου Χιόνη, σε «μικρομέγαλους μικρούς και μεγαλόμικρους μεγάλους», και ειλικρινά ευχαριστώ για την ανάλυψη το έτερον ήμισυ, που τον τελευταίο καιρό μου φέρνει ή ανακαλύπτει θησαυρούς. (ο τελευταίος, από το σουπερμάρκετ ήταν το βιβλίο «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» του Άντονι Ντορ, χωρίς εγώ να του έχω πει κάτι για αυτό – δεν το έχω πιάσει βέβαια ακόμα, καθώς αυτή τη στιγμή διαβάζω το «Μικρό παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο» της Νίνα Γκεόρκε.)

Για να ξαναγυρίσω στο φθινοπωρινό μου παραμύθι, ο συγγραφέας του είναι ο Γιάννης Πλαχούρης, για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ, εκδότης του η Άγκυρα, ενώ εικονογράφος η παραστατικότατη Ειρήνη Καραλέκα.

Η υπόθεση της ιστορίας του απλή, ή μήπως όχι; Έχει μπει για τα καλά το φθινόπωρο, πλησιάζει ο χειμώνας, τα φύλλα των δέντρων κιτρινίζουν και πέφτουν, όμως,σε μια λεύκα ενός κήπου ένα φυλλαράκι αρνείται πεισματικά να κάνει αυτό που του υποδεικνύουν οι άλλοι ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνει, δηλαδή να πέσει…Εκείνο είναι τόσο δεμένο, σφιχταγγαλιασμένο με την ίδια τη Ζωή που αρνείται να την αποχωριστεί. Στην μελλοντική του απόφαση καταλυτικό ρόλο θα παίξει η Αγάπη, που θα έχει προέλθει μέσα από την παρατηρητικότητα του ίδιου του κόσμου γύρω μας, της αλληλοσύνδεσης που υπάρχει στις σχέσεις ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα τούτου του κόσμου, τελικά της Ενσυνείδησης. Η ιστορία αυτή θυμίζει τελειώνοντας κάτι από τα παραμύθια του Όσκαρ Γουάιλντ…

<…> «Το φύλλο σταμάτησε να καβγαδίζει.Όταν το προκαλούσαν με βρισιές, απέφευγε να απαντά. Έτσι του έμενε περισσότερος χρόνος-που πρώτα τον σπαταλούσε με άσκοπες φωνές και περιττές κινήσεις-να παρατηρήσει γύρω του. Υπήρχαν εκεί πολλά, που ποτέ δεν είχε προσέξει πριν.

Κοίταξε τα παγκάκια, τα άλλα φυτά, τη μικρή πέτρινη βρύση με το κεφάλι του λιονταριού,τις τραμπάλες και τις τσουλήθρες, τα γελαστά παιδιά και τις πάντα βιαστικές μανάδες, προσπαθώντας να τα δει σαν κάτι καινούργιο, για πρώτη φορά. Ο νους του άνοιξε. Τα λόγια του σπουργίτη ξαφνικά έγιναν τόσο , μα τόσο ασήμαντα. Είδε πως κάτι πιο μεγάλο τα τύλιγε όλα, τα έκανε Ένα. Άκουσε τη σιωπή που υπάρχει πάντα, ακίνητη, πίσω από τη φασαρία. Ένιωσε το κλαρί και τον μίσχο που το ένωνε. Σταλαγματιά σταλαγματιά περνούσε από εκεί ο χυμός που έφερνε τη ζωή.» <…>

<…> «Πρόσεξε θαύματα, σκέφτηκε το φύλλο. Τώρα νιώθω καλύτερα, ζεστό, δυνατό. Ο αέρας έχει μέσα του ζωή, όπως και το φως. Τροφή δεν είναι μόνο ο χυμός της λεύκας, αλλά το φως, ο αέρας, οι εικόνες που βρίσκονται δίπλα μας. Τι πρέπει εγώ να κάνω;Απλώς να κοιτάζω, να μην τα αφήνω να χάνονται. Πόσα μυστικά μαθαίνεις, όταν παρατηρείς τον κόσμο γύρω μας, σκέφτηκε.»

Σας αφήνω κάπου εδώ, μια Πέμπτη συννεφιασμένη -μετά από μια Τετάρτη όλο καταιγίδες- και σας χαρίζω μια ματιά από το παράθυρο του γραφείου και το Δέντρο μου, για το οποίο έχω μιλήσει και σε άλλα ποστς, που τις τελευταίες μέρες οργιάζει και αυτό από πεταρίσματα πουλιών, που και αυτό είναι φυλλοβόλο και σε λίγο και χάσει τον υπέροχο πράσινο μανδύα του. Αλήθεια, ξέρει κανείς να μου πει τι είδους δέντρο είναι;

 

Κλείνω με τη σκέψη πως… τα δώρα εκεί έξω είναι πάρα πολλά, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας κάθε φορά ανοιχτά για να τα δούμε. Και πως δεν πρέπει να λειτουργούμε με τα πρέπει των άλλων, της κοινωνίας ή της συνήθειας, παρά μόνο με το ένστικτό μας και να πράττουμε σαν είμαστε σίγουροι πως το επόμενό μας βήμα έχει πραγματικό Νόημα, παρατηρώντας καθημερινά τον κόσμο γύρω μας…