Η πόρτα και το μισό κομμάτι τ’ουρανού

Είναι κάτι φορές που εκεί που νιώθεις κουρασμένος, απηυδισμένος από τον εαυτό σου και την κατάσταση γύρω σου, που η εξάντληση και η αυτολύπηση, οι ενοχές και η μοναξιά σου χτυπάνε την πόρτα συνειδητοποιείς πόσο ευγνώμων πρέπει να είσαι.

Που τουλάχιστον εσύ είσαι από ΤΟΥΤΗ την πλευρά της πόρτας.

Κι ας έχει αλλάξει η ζωή σου. Και ας αισθάνεσαι για μια ακόμη φορά ότι τούτο ή εκείνο δεν το έκανες καλά. Κι ας εξακολουθεί να σε εκνευρίζει η διπλανή οικοδομή που εδώ και ένα χρόνο τώρα τροφοδοτεί με κιλά χώμα και βρώμα το δωμάτιο του παιδιού σου γιατί η αρχιτεκτόνισσα ιδιοκτήτρια της νεοαγορασμένης παλιάς μονοκατοικίας αποφάσισε παράνομα(;) να κάνει το υπόγειο ισόγειο και να σπάσει τον βράχο του οικοπέδου ανεβάζοντας ένα επίπεδο ολόκληρη κατασκευή.

Χτες το βράδυ τηλεφώνησε εκτάκτως η παιδίατρος μας. Γνωρίζαμε μετά από αιματολογικές εξετάσεις που είχαμε κάνει στο μωρό, πως είχε μεγάλη έλλειψη σιδήρου αλλά και βιταμίνης D. Ο θηλασμός έχει και τα μεινονεκτήματά του, υστερεί στα παραπάνω συστατικά σε σχέση με τη σκόνη, όπως βεβαίως έχει και τις συνέπειές της έχει και κάθε απόφαση που παίρνεις ως γονιός: Δεν ακολούθησα τους πρώτους μήνες την συμβουλή της παιδιάτρου για τούτα τα συμπληρώματα: Έλεγα βιταμίνη θα της δώσει ο ήλιος και ο σίδηρος εκτός του ότι της έφερνε παλινδρόμηση (από την οποία υπέφερε σε μεγάλο βαθμό το παιδί) ήταν συντηρημένος στο μπουκάλι από τα ωραιότατα Methyl-parabens και Ethyl-parabens και βεβαίως δεν ήθελα τους πρώτους μήνες της ζωή του να πάρει τέτοια συντηρητικά το μωρό.

Και ερχόμαστε στο σήμερα: Η παιδίατρος μας συμβουλεύτηκε ενδοκρινολόγο, αφού η τιμή της βιταμίνης του παιδιού ήταν η μισή από το κατώτατο όριο!Πήρε λοιπόν να ενημερώσει να διπλασιάσουμε τη δόση που δίνουμε. Τύψεις τύψεις τύψεις:

Που δεν έδωσα τις βιταμίνες αρχικά. Που στερούσα το παιδί από βόλτες επειδή δεν είχα βοήθεια από πουθενά (τώρα ευτυχώς έχω) για να προλάβω τις δουλειές. Που έκλεινα συνέχεια στο δωμάτιο ακόμα και μέρα τα παντζούρια γιατί ο βοριάς και οι διπλανές μπουλντόζες εφερνα το κοκκινόχωμα και το σπάσιμο από το βράχο με το τουλούμι.

Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν πόσο άτυχο στάθηκε το παιδί μου με την οικοδομή, την έλλειψη βοήθειας κτλ. Έτσι έπεσα σε ένα μεταμεσονύκτιο ντοκιμαντέρ σε κρατικό κανάλι. «Το άλλο μισό του ουρανού». Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τα χνάρια ενός βιβλίου που έχουν συγγράψει οι βραβευμένοι με Πούλιτζερ Nicholas Kristof και Sheryl WuDunn. Παρακολουθεί με την βοήθεια και πάλι των ίδιων και προσκεκλημένων Αμερικανών τηλεαστέρων  – «ακτιβιστών» (;) τις ιστορίες γυναικών σε διάφορα μέρη του κόσμου που έχουν δεχτεί σωματική βία, έχουν πουληθεί σε κυκλώματα πορνείας ακόμα και από τις ίδιες τους τις οικογένειες, είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας κτλ. Ο πλήρης τίτλος του είναι «Το άλλο μισό του ουρανού, μετατρέποντας την Καταπίεση σε Ευκαρία, (παίζοντας στα αγγλικά με τις δυο αυτές λέξεις αφού έχουν κοινή ρίζα) (Turning Oppression to Opportunity). Tαυτόχρονα εξετάζει τι ευκαιρίες μπορούν να τους δοθούν από υποδομές και τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη χώρα τους και καταλήγει πως αν υπάρχει Θέληση (και από τις δυο πλευρές – φορείς/ιδιώτες και θύμα) υπάρχει Ελπίδα.

Και εκεί Ξύπνησα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη – αυτή τη φορά το γυαλί της τηλεόρασής μου – και ντράπηκα για τα προβλήματά μου. Την εξάντληση από την υπερέμεση της εγκυμοσύνης, τη στερητική δίαιτα των παλινδρομήσεων, την σωματική και ψυχολογική αποδόμηση της 7 μηνης αυπνίας, τις τύψεις. Γιατί όλα ήταν ΘΕΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ μου. Η πόρτα ήταν εκεί. Και γώ ήμουν από τη «σωστή» πλευρά.

Δεν μπορεί εγώ να μιλώ για αυτολύπηση και κούραση, όταν ένα κοριτσάκι 8, 9 10, 12 χρονών εξωθείται στην πορνεία απλά επειδή γεννήθηκε στην Ινδία. Σε ένα δωμάτιο σαν τρελοκομείου 1Χ1 με κλειδωνιά στην πόρτα και κάγκελα στα παράθυρα. Που βλέπει 80 πελάτες την ημέρα. Που αν θέλουν μπορούν να το σκοτώσουν οποιαδήποτε στιγμή κάτω από το μάτι του νόμου. Όταν υπάρχουν υποκάστες στην Ινδία που η μοίρα της γυναίκας είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ να γίνει πόρνη, μιλάμε δηλαδή για ΔΙΑΓΕΝΕΑΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ. Από μάνα σε κόρη. Και εκεί ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΘΕΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.

Όταν σε χώρες τις Αφρικής παιδιά γεννιούνται και ζουν σε χωριά που θυμίζουν σκουπιδότοπο στα Λιόσια, όταν πωλούνται οι νοικιάζονται σε πορνεία από τις οικογένειές τους!

Πραγματικά αισθάνομαι ΤΥΧΕΡΗ. Και ναι, Ευρωπαία.Μπορεί να μην έχω ευρωπαικές υποδομές σε νοσοκομεία, σχολεία, ίσως και αίθουσες δικαιοσύνης, αλλά τουλάχιστον δεν ανήκω σε εκείνον τον κόσμο. Ή στον κόσμο του Ερντογάν, του ISIS, του εξτρεμιστικού μουσουλμανισμού σε ανατολικές χώρες, στα φτωχά κομμάτια της Κίνας κλπ.

Σοφία, είμαστε από τις τυχερές, ακούς;

Και αν είναι να διαβείς αυτήν την Πόρτα που σου δόθηκε, μην ξεχάσεις ποτέ να βοηθήσεις τον Απέναντι.

Με οποιοδήποτε τρόπο.

 

περισσότερα για το ντοκιμαντέρ εδώ.

***