Διήγημα των 20′ (υποχρεωτική χρήση εικόνων, αντικειμένων, των τιμών τους ή και της λεζάντας τους από τον κατάλογο του… ΙΚΕΑ (!)

 «Κούνια που τον κούναγε…»

Η Μαρίζα και η Λένα μπαίνουν αγκαζέ σε ένα γνωστό κατάστημα επίπλων. Η Μαρίζα φαίνεται σκασμένη, κοιτά γύρω της τα αντικείμενα και περιγράφει στη φίλη της με υπερένταση κάνοντας χειρονομίες:

Μ: Έτσι που τα λες, Λένα μου (για να δω αυτό το φωτιστικό)(κάνει την αντίστοιχη κίνηση), πουού φως στην άκρη του τούνελ, τι έμελλα να πάθω με το Θανάση δεν ήξερα, φως στη ψυχή μου τον νόμιζα, σαν τον είχα μπροστά μου θα ήθελα να του στρίψω το λαρύγγι, ααα στρίβει αυτό ε (και πιάνει τον μεταλλικό λαιμό μιας λάμπας γραφείου), να, έτσι!

Λ: Σε καταλαβαίνω, Μαρίζα μου. Δύσκολο πράγμα ο γάμος. Νομίζεις πως σαν παντρευτείς, όπως έφτιαξες το σπιτικό σου, έστρωσες το νυφικό κρεββάτι σου, έτσι στρωμένη και θα είναι η κοινή σας ζωή. Σαν βελούδινος τριθέσιος καναπές με τις κοινές σας εμπειρίες μαλακά, διακοσμητικά μαξιλάρια που θα στήριζαν τη μέση σας στα δύσκολα.

Μ: Μμμμ, τώρα που το λες για τα μαξιλάρια, έπρεπε να τον είχα υποψιαστεί!!Έφευγα το πρωί κι ενώ είχα ταχτοποιήσει το σπίτι, σαν γυρνούσα, τις περισσότερες φορές το έβρισκα ψιλοανακατωμένο.Τα χαρτιά πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι του σαλονιού, όπου έβλεπα περίεργους λεκέδες από ποτήρια. Στο μπάνιο όπου την τραβούσα για να στεγνώσει τη λουλουδένια κουρτίνα και την έβρισκα ΠΑΝΤΑ υγρή, έβρισκα πετσέτες πεταγμένες  στο πάτωμα!Μάλιστα ανακάλυπτα και κάποιες που δεν ήταν δικές μας! Πάντα άκουγα τις δικαιολογίες του και τις έχαφτα…»Αγάπη μου«, μου έλεγε, «η αγορά μιας ακόμα πετσέτας δεν είναι υπερβολή. Μπορεί να κάνει τη διαφορά στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας! Έκανε μόνο 14,99 Ε το τεμάχιο, ήταν ωραία, μοσχοβόλαγε, ήταν απαλή και χνουδωτή ε, τη λιμπίστηκα!»

– ΠΟΥ να καταλάβω οτι δεν αναφερόταν μόνο στη πετσέτα!

Λ: Ώστε την έβαλε στο σπίτι σας μέσα, ε;

Μ: Μόνο αυτή; Και τα ρούχα της! Μια μέρα, γύρισα νωρίτερα το μεσημέρι και βρήκα να κρέμεται πάνω από τη μπανιέρα ένα κόκκινο νεγλιζέ με δαντέλα στο μπούστο. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και θέλησα απ’ τα νεύρα μου να σπάσω τον καθρέπτη του μπάνιου. Το μετάνιωσα όμως, αναλογίστηκα ότι τον είχαμε πληρώσει 49 Ε. Περιορίστηκα να του πετώ τα βαμβάκια που υπήρχαν στο γυάλινο μπολάκι πάνω στο νιπτήρα (μη σπάσω και τίποτα) και τα λούτρινα παιχνίδια της μικρής(φτηνά ήταν, μόνο 7,99 Ε άσε που δεν κάνουν ζημιές στο πάτωμα). «Ομολόγα», του ζήτησα! «Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις», μου είπε, «δώρο για τη γιορτή σου που είναι σε λίγες μέρες, το πήρα!»

Λ: Και το ‘φαγες;

Μ: Το χώνεψα κιόλας…Λίγες μέρες όμως μετά βρήκα πάνω στα ράφια του υπνοδωματίου κάτω από τα 380 Ε ντουλάπια μας (να ίδια με τούτα δω, τα βλέπεις) (δείχνει τα αντίστοιχα ντουλάπια), δίπλα από το μπιμπελό με τα σπιτάκια και το διακοσμητικό με τα κέρατα, ένα δαχτυλίδι!

Λ: Δίπλα από το διακοσμητικό με τα κέρατα, ε;

Μ:Ναι…και πάλι μου είπε ότι ήταν έκπληξη και το είχε ξεχάσει εκεί δα –

Λ: Ε, όχι!!

Μ: Ήταν και που στη καινούργια μου ντουλάπα με τα ωραία εσωτερικά εξαρτήματα – 320Ε την είχαμε πάρει -δίπλα στα φουλάρια και τις μπλούζες, τα κουτιά για τις ζώνες και τις κάλτσες, κάπου ανάμεσα στη ψάθινη τσάντα μου και κείνες τις δυο άσπρες – ξέρεις – (την μια την είχαμε αγοράσει μαζί στον Πόρο, θυμάσαι;) βρήκα ταχτοποιημένη και μια ΜΑΥΡΗ, που ποτέ δεν είχα!

Λ: Μη μου πεις ότι είπε πάλι τα ίδια!

Μ: Δεν του είπα τίποτα. Άρχισα να ψάχνω όλο το σπίτι: Στις συρταριέρες -κοίτα την ίδια έχουμε!- (δείχνει αντίστοιχα μέσα στο ΙΚΕΑ) δεν είναι όμορφη;-119Ε!- με τα εσώρουχα βρήκα ένα σουτιέν που δεν ήταν δικό μου, κάποια γυαλιά ηλίου που δεν είχα αγοράσει ποτέ…

Λ: Αχ, κορίτσι μου τελικά τι έκανες, έβαλες ντέτεκτιβ;;; Τη βρήκες τη σκύλα, να τη ξεσκίσεις ποια είναι;;;

Μ: Ναι, αλλά δεν ήταν…σκύλα!

Λ: Δηλαδή;

(είναι τώρα στο τμήμα επίπλων, η Μαρίζα στέκεται μπροστά από ένα έπιπλο και διαβάζει)

Μ: Poang Poang 139 Ε. Καθαρίζεται εύκολα γιατί έχει αφαιρούμενο κάλυμμα που πλένεται στο πλυντήριο.

Μ: Μόλις κατάλαβα γιατί το αγαπημένο του κάθισμα ήταν αυτή η κουνιστή πολυθρόνα!!!

ΥΓ: Το έχουμε ξαναπεί. Όταν έχω αναδουλειές στο γράψιμο, βγάζω και σας σερβίρω κάτι από την…κατάψυξη! 🙂

ΥΓ2: Εννοείται πως με πράσινο είναι κάποιες από τις εικόνες που έβλεπα στο κατάλογο, ή οι λεζάντες τους, τα δε italics με πράσινο αποτελούν τα…διαφημιστικά…slogan του καταλόγου, όπως με τη… χνουδωτή πετσέτα που κάνει τη διαφορά στο τέλος χμ, μιας κουραστικής ημέρας!!!!

ΥΓ3: Νομίζω ότι τούτη η άσκηση με δυσκόλεψε πολύ περισσότερο και από αυτήν, με τα σχήματα λόγου και τις κοινοτοπίες. Ωστόσο ήταν εξίσου απολαυστικό το γράψιμό της, και μου θύμισε εκείνες τις «αθώες» εποχές που συμπλήρωνα σχολές Μάρκετινγκ και Οικονομικών στο μηχανογραφικό μου, με κρυφό πόθο να ενταχθώ ίσως κάποτε και σε μια διαφημιστική εταιρία, ως…κειμενογράφος…! (και μετά, βεβαίως, με ξύπνησε η Ζωή – όχι η Κωνσταντοπούλου, ευτυχώς!!) 🙂