Αλλαγές…

Ο χειμώνας και το καλοκαίρι που προηγήθηκαν έφεραν αρκετές αλλαγές.

Πρώτη φορά πέρασα Χριστούγεννα μακρυά από την οικογένεια μου και τη μητέρα μου που γιορτάζει. Ήταν όμορφα, στην Πράγα. Μοναδική, παραμυθένια πόλη, όμορφα κτίρια, και σαν χιονίζει χάνεσαι μέσα σε μια μαγεία, που λες δεν θέλω να τελειώσει ποτέ.

Έπειτα από ένα μήνα η Ελλάδα ψήφισε Π.Φ.Α.

Φέτος το καλοκαίρι πάλι, δεν πήγα στο σπίτι στο Ξυλόκαστρο ούτε μια φορά. Με πήρε ο αέρας και με σήκωσε σε Σέριφο και Σχοινούσα. Κάλα τα σίγμα και κει, μα σαν το Σπίτι της Σοφίας μου, πουθενά. Συνειδητοποίησα ότι είναι μάταιο να ψάχνεις στα ξένα τον παράδεισό σου, όταν εκείνος σε έχει δέσει, με αγάπη, χρόνια τώρα. Λίγα υδραυλικά, υπομονή και σοβάτισμα χρειάζεται, όπως όλες οι σχέσεις.

Ένα σίγμα έρχεται να με προβληματίσει ακόμα. Αυτό της Συρίας.

‘Επειτα, βρίσκομαι να χτυπιέμαι ξαφνικά έξω από τη Βουλή, εποχή Δημοψηφίσματος. Ναι, αυτού καλέ, που άρχισε να μας κάνει unfriend, dislike και delete, έτσι στα ξαφνικά, επειδή ακριβώς όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας, τα είχαμε  λύσει. Και να μου έρχονται ξανά τα λόγια της μητέρας μου για τον παππού μου στο μυαλό. Που τον είχαν στήσει μια οι κομμουνιστές και μια οι βασιλικοί στον τοίχο, και τις γλύτωσε και τις δυο φορές. Άλλοι, δεν ήταν τόσο τυχεροί.

Ευτυχώς δεν ανήκω στον φατσοκατάλογο, ούτε και πουθενά φανατικά, για να επηρεαστώ τόσο πολύ. Στην Συγκέντρωση που πίστευα πάντως, πήγα. Κι ας έγινα μουσκίδι, πιο μουσκίδι δεν γινόταν. Ομπρέλες που χόρευαν και φώναζαν για τα πιστεύω τους. Όμορφα ήταν.

Και λίγο μετά αυτή, η αψίδα των δέντρων μας, η Λεωφόρος των Πεύκων Κάτω Από το Σπίτι μας, έπαψε να υπάρχει. Η αρχή έγινε με ένα από τα πεύκα, που οι οι ρίζες του είχαν διαβρωθεί από τις βροχές και έπεσε τη νύχτα μετά τη βροχή της Συγκέντρωσης και μισοκατέστρεψε το αυτοκίνητο του άντρα μου. «Τι διαδηλώνεις», ήθελε να μας πει. Δεν με έπεισε. Ούτε ο δήμος κατάφερε να μην πληρώσει, έστω κι αν ήταν δυστυχώς η μισή αποζημίωση από αυτήν που δικαιούμασταν. (Ευτυχώς πήραμε είδηση την πτώση γιατί έγώ είμαι light sleeper και προλάβαμε να βγάλουμε φωτογραφίες από το συνεργείο που έκοβε το πεύκο στις 5 τα χαράματα.)

Στον απόηχο αυτού και γυρίζοντας από Σχοινούσα, βλέπω ότι όλα τα δέντρα στη Λεωφόρο έχουν κλαδευτεί και κάποια κοπεί, για λόγους  ασφαλείας. Η ρομαντική Λεωφόρος δεν είναι πια η ίδια. Μοιάζει τώρα περισσότερο με τις άλλες, συμβατικές λεωφόρους, αφού τα δέντρα δεν ενώνουν συνωμοτικά τα βελόνινα κλαδιά τους πάνω από το κορμί της. Κάποια από τα φυτά στη ζαρντινιέρα μου πάνω, στο δεύτερο, ξεραίνονται καθώς είναι φυτά της Σκιάς. Ο Ήλιος βλέπετε, τα βρήκε απότομα.

Το Πράσινο χάθηκε από το σαλόνι μου. Βλέπω περισσότερο την άσφαλτο και τις πολυκατοικίες απέναντι.

Μετά από χρόνια, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Χάθηκαν τα κλαδιά, τα φύλλα. Αλλά, τώρα, έχω περισσότερο Φως. Περισσότερο Οξυγόνο, αφού ο Βοριάς βρίσκει περισσότερα περάσματα. Περισσότερο Καυσαέριο, αφού δεν το ρουφάνε πια τα δέντρα το βράδυ. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι είναι όλα fifty fifty, σημειώσατε δηλάδή 1-1.

Μαζί με το Φως ωστόσο, βλέπω περισσότερες Ψυχές. Το απέναντι διατηρητέο νοικιάστηκε, το σχολικό μετακινεί ένα χαρούμενο κοριτσάκι προς και από το σχολείο. Ο κήπος του έχει πανέμορφα φώτα. Η απέναντι πολυκατοικία έχει πλουμιστά παρτέρια. Δυστυχώς, τα αυτοκίνητα είναι πλέον πιο Ορατά στη Λεωφόρο χωρίς τα ψηλά δέντρα. Ευτυχώς, τα αυτοκίνητα είναι πλέον πιο Αθόρυβα στη Λεωφόρο χωρίς τα ψηλά δέντρα. Ο ήχος του μαρσαρίσματος τους δεν παγιδεύεται και δεν αντηχεί τώρα κάτω από τα πυκνά φυλλώματα.

Τούτο το καλοκαίρι, νοικιάστηκε και η χρόνια εγκαταλειμμένη διπλα μας μονοκατοικία. Το Δέντρο μου, το δικό τους δηλαδή, έγλειφε το παράθυρο του γραφείου μου δυόμιση χρόνια τώρα, και καθώς σας έγραφα, χάζευα τα φύλλα του την άνοιξη  τα γυμνά κλαδιά του το χειμώνα, μετρούσα γενικά τις εποχές πάνω του. Και ξαφνικά, την εποχή ανάμεσα στο Δημοψήφισμα και τα Capital Controls κάποιοι πήραν ηλεκτρικά πριόνια και άρχισαν να κόβουν. Κλαδιά μεγάλα, που θα είχαν χρειαστεί και δέκα χρόνια να θεριέψουν. ‘Εκλεινα παντζούρια και τηλεοράσεις ταυτόχρονα, να μην τρελαθώ. Και μια Ελιά στον κήπο τους ξεριζώθηκε, γιατί δεν εξυπηρετούσε την διακόσμηση. Ξεριζώθηκε η καρδιά μου.

***

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε να συνηθίζω τις αλλαγές. Τη Λεωφόρο που δεν έχει πλέον αψίδες αλλά φως. Το Δέντρο μου που μείωσε τα προικιά του, αλλά μου αποκάλυψε πως στον μέχρι τώρα εγκατελειμμένο κήπο του θα παίζουν δυο μικρά παιδιά, οι φωνούλες των οποίων και προστέθηκαν στο χάζι του παραθύρου μου, σαν γράφω τέτοιου τύπου γραμμές. Η ΠΦΑ έγινε πριν λίγο καιρό ΔΦΑ. Και γω σκέφτομαι ότι όλα γύρω μου αλλάζουν και γω η ίδια μένω, από τότε που βίαια άλλαξαν οι συνθήκες της δουλειάς μου, και αυτό με ενοχλεί πολύ.

Ίσως φταίει ότι δεν είμαι Νάρκισσος αρκετά, όπως διαβάζω σε κυριακάτικο φύλλο. Μελέτη του Χάρβαρντ αποκαλύπτει ότι ο υγιής ναρκισσισμός, αυτός που βρίσκει την έκφρασή του στο να νοιώθει κανείς λίγο ανώτερος (;;;) και  ξεχωριστός σε σχέση με τους άλλους, να έχει αυτοπεποίθηση και να μην το βάζει κάτω, οδηγεί σε ανώτερο επίπεδο ζωής και στην επιτυχία (για ευτυχία δεν ξέρω). Δύσκολα τα όρια μεταξύ υγιούς (;) και κακού Ναρκισσισμού, σκέφτομαι, διαβάζοντας παρακάτω για τον θάνατο 12 ατόμων μέσα στο 2015, στη προσπάθειά τους να βγάλουν την ιδανική selfie. (‘Ενας έπεσε από το Ταζ Μαχάλ, ένας τσαλαπατήθηκε από ταύρους, κτλ). Σε έτερη σελίδα, σε εντελώς διαφορετικό άρθρο, διαβάζω για φαρμακοβιομηχανίες που αγοράζουν διακαιώματα φαρμάκων, τα μετονομάζουν και τα πωλούν με μια αύξηση τιμής πάνω από 500 %. (!).

Προκλητικός, ένας σχεδόν συνομήλικός μου διευθυντής μικρής φαρμακοβιομηχανίας, αναφέρει πως η εξασφάλιση και το εκ νέου λανσάρισμα συγκεκριμένου φαρμάκου απαραίτητου για  ασθενείς του AIDS με νέα, αυξημένη κατά…5.500% (!!) τιμή είναι ο μόνος τρόπος για την επιβίωση και ανάπτυξη της εταιρίας του, ώστε να μπορέσει να επενδύσει σε νεότερης γενιάς, φάρμακα. Στο κάτω κάτω, επενδύει στην Έρευνα και έχει δωρίσει και 5 εκ. σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς.

Υγιής Ναρκισσιμός. Επενδυτικό…Πνεύμα. Or not?

Η ντομάτα μου, αν και βιολογική, έχει αλλάξει εδώ και χρόνια, παρατηρώ καθώς μαγειρεύω το βραδινό φαγητό. Σε διάφορες εκδοχές – χοντρή,- πιο χοντρή ακόμα- φλούδα, με -σποράκια στη μια μεριά του ζαρζαβατικού- ή και χωρίς, σίγουρα δεν είναι η ντομάτα που έτρωγα τα καλοκαίρια από το κήπο μου στο Ξυλόκαστρο.

Μεταλλασσόμαστε. Στο όνομα μιας διεθνούς προόδου. Μήπως ήταν τελικά λάθος μου που βράχηκα το καλοκαίρι, παρά τις οικονομικές σπουδές μου, που μου έδιναν το πρόσταγμα της Λογικής;;

Οι Νεομετανάστες μου θυμίζουν ότι ο Έλληνας, εξελιγμένος, καλομαθημένος, δεν γυρνάει στις τράτες και τα χωράφια. Πόσοι συνομήλικοι μου από το φιλικό περιβάλλον δεν είναι στο εξωτερικό;Φιλανδία, Αγγλία, Ελβετία.Τα παιδιά τους ήδη μιλούν άλλη για μητρική γλώσσα, από την Ελληνική. Πρέπει να προσαρμοστώ. Οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, γιατί δεν προσαρμόστηκαν, διαβάζω κάπου αλλού.

Η στασιμότητα και η μερική απασχόληση που έχω έδώ και ενάμισυ χρόνο με έχουν κουράσει. Το ίδιο και η Π.Φ.Α που πλέον την νιώθω σαν Α.Π.Φ. – Άλλη. Πλέον. Φρίκη. (Μετά την χρόνια φρίκη του…»Παλιού»). Δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή. ‘Ετσι, το βλέπω, στήνω το Τείχος σιγά σιγά γύρω μου. Βάζω τα τούβλα. Γίνομαι τούβλο. Δεν είναι πιο εύκολο έτσι; Για σένα, για εκείνον, για μένα.

Και μετά κοιτώ πάλι το Δέντρο μου. Διαφορετικό, αλλά όχι χειρότερο. Τη Λεωφόρο. Πιο γκρί, αλλά και πιο φωτεινή. Μου κλείνουν το μάτι.

Σηκώνω το τηλέφωνο και τηλεφωνώ. Η μερική απασχόληση να γίνει πλήρης, η μισή να είναι διαφορετική, κάπου που θα με χρειάζονται κι εκείνοι, όσο και γω. Εθελοντική. Ελπίζω.

Ελπίζω το Τείχος να ραγίσει.Μπορεί να είναι Γκρι, αλλά να είναι Φωτεινό. Αν κλείσει η καρδιά μου, και δεν έχω Φως, τι να το κάνω το Πράσινο;

Ε;;;

I won’t let the worms eat my brain anymore…

Hey you,

Don’t help them bury the light

Don’t give in, without a fight…

Hey you,

Will you help me carry the stone?

Open your heart, I ‘m coming home…