Coffee Book Tag

Κατόπιν πρόσκλησης από δυο διαδικτυακές φίλες για συμμετοχή στο coffee book tag -την Cocooning Cat και την Cherrybookish’s Blog-δεν μπορώ παρά να ανταποκριθώ στο κάλεσμα τους, και έτσι να ‘μαι και γω εδώ δίνοντας στις κλασικές ερωτήσεις τις δικές μου απαντήσεις…

•  Βlack coffee: 

Για ποια σειρά βιβλίων σας ήταν δύσκολο να μπείτε μέσα στην ιστορία της ενώ είχε σκληροπυρηνικούς οπαδούς;  

Δεν είχα ακούσει ποτέ για τον Αρχοντα των Δαχτυλιδών μέχρι που έγιναν ταινίες τα βιβλία. Ωστόσο θα πω και για μια ελληνική σειρά τηλεόρασης, εξαιρετική, που ενώ θα την έβλεπα ευχαρίστως σήμερα -και τότε, στην εποχή της είχε σκληροπυρηνικούς οπαδούς-εγώ δεν μπορούσα να την δω και να μπω σε εκείνη την ιστορία, γιατί φοβόμουν. Μιλώ για την απίθανη Φρουτοποία, την οποία φαίνεται στην παιδική μου ηλικία πως την έβλεπαν όλοι εκτός από εμένα, που…να μωρέ φοβόμουν μην με βάλουν και μένα στο μπλέντερ και…πεθάνω τόσο εύκολα!! 😉

• Peppermint mocha: 

Ονομάστε ένα βιβλίο που γίνεται πιο δημοφιλές κατά τη διάρκεια του χειμώνα ή μιας εορταστικής εποχής του χρόνου.

Νομίζω ότι ο Ντίκενς γίνεται πιο viral το χειμώνα, ένεκα αυτού του γκόθικ και του σκοτεινού… Να πω λοιπόν Χριστούγεννα και Όλιβερ Τουιστ;;

• Hot chocolate: 

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιδικό βιβλίο;

Μμμ, τώρα τούτο είναι μια δύσκολη ερώτηση για κάποια που το όνομα του ιστολογίου της φέρει τον τίτλο «όνειρα παραμυθιού»…Καταρχήν εξαρτάται τι εννούμε αγαπημένο παιδικό βιβλίο, είναι

α) κάποιο αγαπημένο από την παδική μου ηλικία ή

β) κάποιο τωρινό που όμως είναι παιδικό βιβλίο;

Ας απαντήσω λοιπόν και για τις δυο περιπτώσεις:

α’ περίπτωση:  Όλα της Πηνελόπης Δέλτα με το σκληρό εξώφυλλο και την απίθανη εικονογράφισή τους από τις αγαπημένες εκδόσεις της Εστίας, αλλά ιδιαίτερη αδυναμία στο (μη γελάσετε, μυθιστόρημα είναι) «Παραμύθι Δίχως Όνομα» για το οποίο η συγγραφέας εμνεύστηκε από το πραγματικό κίνημα στο Γουδί το 1909. Βαθιά φιλοσοφημένο και κάργα αλληγορικό βιβλίο, πολύ επίκαιρο και για την εποχή μας, που θα συνιστούσα να (ξανα)διαβάσει ο καθένας μας μικρός, ή μεγάλος… (εδώ η δική μου έκδοση με την παλιά εικονογράφηση)

β’ περίπτωση: Τούτο θα είναι ένα βιβλίο άγνωστο στους περισσότερους, καθώς είναι αυστριακό και λέγεται «Du wirst den Mond vom Himmel holen», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Θα φέρεις κάτω το φεγγάρι από τον ουρανό».

Πρόκειται για ένα παδικό βιβλίο με αλληγορίες -νουθεσίες- ευχές για την ζωή ενός παιδιού που  κάνει τα πρώτα βήματά του στον κόσμο (τέλειο δώρο για μελλοντικούς γονείς/φίλους αν έχετε γερμανόφωνους) (εγώ σίγουρα θα το χαρίσω  στην Ελβετίδα κουμπάρα μου).

Το ανακάλυψα τυχαία, μπαίνοντας για λίγα λεπτά σε ενα βιβλιοπωλείο σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στη Βιέννη και φυσικά η καθαρά παιδική γερμανικού τύπου εικονογράφηση με τις χαρακτηριστικές φατσούλες από την Carola Holland με κέρδισε αμέσως. Όπως βέβαια και τα κείμενα της Edith Schreiber-Wicke, με τα νοήματά τους για μικρούς και μεγάλους…τύπου…:

Θα συναντήσεις κάποιον, και τότε θα ξέρεις: «Τώρα είμαστε εμείς, εμείς μαζί».

Και θα κατεβάσεις για εσας τους δυο, το φεγγάρι από τον ουρανό.

Και μετά θα το τοποθετήσεις προσεκτικά, ξανά, στη θέση του.

Γιατί ίσως να το χρειάζεται και κάποιος άλλος.

Παρόμοιου επίσης τύπου βιβλίο (δεν μπορώ να αντισταθώ και να γράψω , όπως καταλαβαίνετε, μόνο για ένα), που απευθύνεται κυρίως σε μικρά παιδιά, αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει να πει και στους μεγάλους με ένα κλείσιμο του ματιού αλληγορικό –  και για το οποίο έχω μιλήσει και εδώ– είναι το καταπληκτικό «Πως να πιάσεις ένα αστέρι» του Όλιβερ Τζέφερς.

• Double shot of espresso: 

Ποιο βιβλίο σε έκανε να μην σηκωθείς από την καρέκλα σου από την αρχή μέχρι το τέλος;

Προσφάτως το «Σαν Παραμύθι» (χαχα, όχι πρόκεται για μυθιστόρημα) της Κέιτ Μόρτον. Απλά εξαιρετικό και το  καλύτερο από τα βιβλία της μέχρι στιγμής, εξαιρετικά άνισο με άλλα της που έχω διαβάσει. Εννοείται πως περιλαμβάνει και παραμύθια μέσα, ωστόσο είναι κοινωνικό – μυστηρίου και με ένα δικό της ψιλογκόθικ τόνο που προσπαθεί πάντα να εντάξει στα κείμενά της. Κάπου διάβασα ότι πρόκειται σύντομα να γυριστεί ταινία, αφού τα δικαιώματά του έχουν πουληθεί στην εταιρεία που διαχειρίζεται ο Κλιντ Ηστγουντ. Ανυπομονώ. Για τις overtheplace & cherrybookish να πω πως ο αγγλικός του τίτλος είναι «The forgotten Garden», σε περίπτωση που ενδιαφέρονται να το διαβάσουν στα Αγγλικά.

Πολύ παλιά επίσης , δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το «Οι Αναλφάβητοι του Έρωτα» της Εύας Ομηρόλη. Περίεργη, ξεχωριστή γραφή η γραφή της,  εξαιρετικό το θέμα του βιβλίου. Θυμάμαι διάβαζα τις τελευταίες σελίδες αχόρταγα στα διαλείμματα ανάμεσα στις πανεπιστημιακές διαλέξεις της ΑΣΟΕΕ και όλοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ούφο που είχε κατέβει από τον ουρανό.

•  Starbucks: 

Ποιο βιβλίο βλέπεις το όνομα του παντού;

Εκτός από την «Καρδερίνα» της Ταρτ  την οποία αναφέρουν όλοι, αφού έτσι είναι, παντού παίρνει το μάτι μου να μιλούν όλοι ξαφνικά για το «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ.

Μέχρι και στο ραδιόφωνο άκουσα πρόσφατα, ότι ο εξαιρετικού ταλέντου, πλην όμως υποχονδριακός συγγραφέας και κριτικός κοιμόταν το πρωί και έγραφε μόνο το βράδυ σε ένα δωμάτιο το οποίο και είχε επενδύσει όλο με φελλό, για να μην ακούει κιχ. Δεν έχω διαβασει το βιβλίο, είναι όμως Νρ. 1 στα υπόψην. Δεκτές οι κριτικές και τα σχόλια όποιου το έχει στη βιβλιοθήκη του ήδη…

• That hipster coffee shop: 

Πείτε ένα βιβλίο από ανεξάρτητο συγγραφέα;

Αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμα, Johnnie Society, του Γιάννη Φαρσάρη.

• Oops! I accidentally got decaf: 

Για ποιο βιβλίο περιμένατε περισσότερα;

Αυτοί που παρακολουθούν το μπλογκ μου, θα ξερουν ότι τα τελευταία χρόνια διαβάζω περισσότερο παραμύθια, παρά μυθιστορήματα. Έτσι για παραμύθι θα μιλήσω. Στα πλαίσια της φρενίτιδας που ακολουθήσε για το συγκεκριμένο παραμύθι, μπήκα και γω στη διαδικασία να αγοράσω και να διαβάσω το «Τα τρια μικρά λυκάκια» του Ευγένιου Τριβιζά.

Με όλο τον σεβασμό που έχω στον ταλαντούχο εγκληματολόγο και παραμυθά, απογοητεύτηκα πολύ.Πέρα από την εξαιρετική Φρουτοπία, έχω να προτείνω σε κάποιον που ενδιαφέρεται για πραγματικό Τριβιζά να διαβάσει αντ’αυτού το «Ένα Δέντρο μια φορά» που μπορείτε επίσης να το βρείτε και εξαιρετικά οπτικοποιημένο για την Ερτ από τον Παναγιώτη Ράππα εδώ:

Οκ, η εμπνευση από τον Άντερσεν είναι προφανής, ωστόσο πρόκειται για εξαιρετικό παραμύθι…

• The perfect blend: 

Ποιο βιβλίο ή σειρά σας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους αν και γλυκόπικρη;

Μου άρεσε πολύ αν και μου άφησε γλυκόπικρη γεύση το βιβλίο «Ψάχνοντας για Κοχύλια» της Ροσαμούντε Πίλτσερ. Μιας συγγραφέως της οποίας έχω πλέον σχεδόν κάθε βιβλίο της, αφού τα αγόραζα ένα προς ένα για τη γιαγιά μου (σαν ζούσε) που προσπαθούσε να σκοτώσει τις αφόρητες ώρες της μοναξιάς της αποφεύγοντας όμως την τηλεόραση. Η Πίλτσερ δεν γράφει «βαριά»λογοτεχνία, αλλά αν και συνήθως μιλά για ειδύλλια με φόντο τον πόλεμο είναι πολύ μακρυά από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε σήμερα ως εύκολη chicklit, αφού τα βιβλία της βγάζουν μια ωριμότητα και έναν σεβασμό απέναντι στους χαρακτήρες και την ιστορία τους. To συγκεκριμένο βιβλίο για μένα είναι το πιο ώριμό της. Το γεγονός ότι η πρωταγωνίστριά του δε είναι μια ηλικιωμένη κυρία που κάνει ανασκόπιση στη ζωή της και βάζει σιγά σιγά κάποια θέματα στη θέση τους έπαιξε για μένα τεράστιο ρόλο στο να το αγαπήσω, αφού μεγαλώνοντας κοντά σε μια γιαγιά – «μάνα», νιώθω πάντα να ταυτίζομαι με τα συναισθήματα των ηλικιωμένων ανθρώπων, τα άγχη και τις ανησυχίες τους. (εδώ στην παλιά του μορφή το βιβλίο, όταν η «ασημένια σειρά» της Ωκεανίδας είχε ακόμη ασημένια εξώφυλλα…)

Κλείνοντας, να  προσκαλέσω και γω τα παρακάτω blogs  σε τούτο το παιχνίδι (αν δεν έχουν ήδη λάβει μέρος, δεν ξέρω, καθότι κάποιοι από αυτούς είναι και φατσομπουκόπαιδα, χιχι) και να κάνω tag

Στην Άννα του Βιβλία και Ξερό Ψωμί

τον Χάρη του Ταξίδια με Εικόνες και Λέξεις

και την Αντριάννα του Love Your Thoughts

Περιμένω με ανυπομονησία τις απαντήσεις τους, αλλά και όλα τα δικά σας σχόλια για το δικό μου tag που μόλις τελείωσα…

🙂

Και να θυμάστε…Η Ευτυχία μερικές φορές κρύβεται στα πιο απλά πράγματα…